Een vakantie op het randje. Op het randje van heel veel landen. Zelden zijn we in een vakantie zoveel grenzen gepasseerd en zelden ook kostte dat zoveel moeite: aan de grens van Zimbabwe naar Zambia brachten we twee-en-een-half uur door.

Er waren meer randjes: de rand van een overbevolkte choatische stad als Lusaka naar de totale leegte van de natuurparken waar we in heel veel gevallen werkelijk niemand troffen. De rand van arm en rijk, die we passeerden als we van het arme platte land komend soms ’s avonds de luxe van een lodge zochten. En de randjes die we over gingen in menig gesprek tijdens deze reis, als verhalen plotsklaps wel heel persoonlijk en ingrijpend bleken. En daarmee mooi.

En dan was er ons bezoek aan Bukalo. De plek waar we met Jeroen en andere vrienden samen een praktijkschool willen bouwen. Onze ontmoeting met Africa Zulu, zijn vrouw en Louis zijn onvergetelijk. We ontmoetten zoveel dankbaarheid en vertrouwen.

Tegelijkertijd is er het gevoel van 'maar we moeten het met elkaar nog wel waarmaken’.

Het echte ‚living on the edge’ betreft natuurlijk een ander randje. Het zoeken naar de grens en de spanning die daarbij hoort. Ook dat hebben we gedaan. Het doorkruisen van water bleek een terugkerend thema in deze vakantie. Toen we een keer volledig vast kwamen te zitten met de uitlaat zelfs onder water, waren we dat randje zelfs heel even over.

Met een bezoek aan Mana Pools zochten we in zekere zin ook naar een grens. 'This is real wild’ kregen we te horen. Op de eerste kampeerplek stonden we aan de rand van de rivier met uitzicht op groepen nijlpaarden. Olifanten, waterbokken en ander wild op de kampeerplek. De tweede plek was in onze ogen al erg geciviliseerd met een heuse douche. Wel met buffels en hyena’s. Met een kano tussen de nijlpaarden en krokodillen. Op de derde plek voelden we ons echt op de rand van wat verantwoord was.

Een hoge concentratie leeuwen. Wel sporen, verder verlatenheid. Bij terugkeer naar de 'bewoonde' wereld troffen we een groep wilde honden. Hoe mooi kan het leven, zelfs op een wasbord-weg, zijn.

Een letterlijke rand aan een afgrond was er bij de Vic Falls. Lunchen op een eiland bovenaan The Falls voorafgegaan door een gang naar de top van de watervallen. Ondersteund door twee gidsen op het randje van de afgrond stil worden van het uitzicht op de watervallen. Net alsof je er even onderdeel van bent.

Ter afsluitng van de vakantie een braai bij Brian, Hermine, Vanessa, Veronica, Heather en haar zoon. Een gevoel van verbondenheid met onze vrienden daar die grenzen en randjes doet vervagen.

Een vakantie om niet snel te vergeten. Veel alleen met z’n vieren. Op elkaar aangewezen. Van elkaar genietend.